Maart 2023

Blog maart 2023

Er zijn van die optredens die een tijd blijven hangen. Nu de winter op zijn eind loopt en de vraag zich opdringt wat voor winter dit eigenlijk was, vallen mij twee heel verschillende optredens op. De eerste was het concert dat wij verzorgden in Tuindorado in Drachten. Als kapel waren we vrijwel voltallig opgesteld in de nabijheid van erwtensoep, worsten en gluhwein (en meer). De sfeer was van bijna Oostenrijkse allure met als decor op de achtergrond grote posters van besneeuwde bergtoppen. We zaten in een wereld onder glas te spelen voor publiek dat genoot van die sfeer en de muziek: een vol terras. De beweging in de achtergrond was winkelend publiek, veelal gezinnen met kinderen die even bleven staan en zo als kinderen kunnen doen: spontaan dansend zonder enige kennis van polka’s of walsen. Het hele Dorado was in kerstsfeer gedompeld: een winterwereld onder dak.

Echt winter was het toen we op 10 december met een ietwat uitgedunde kapel op de kerstmarkt in Vledder speelden. Ook luisterend en voorbij schuifelend publiek maar nu dik ingepakt tegen de vorst. Hier en daar een open houtvuur om de vingers te warmen, maar ook soms een rookwolk die ons blazers de adem benam. Nu een echte winterwereld, die overigens maar kort zou duren, en ook genietend publiek. Zitten en spelen in de vrieskou levert uiteindelijk gegarandeerd koude vingers op en als het echt hard vriest een bevroren instrument. Zo ver kwam het gelukkig niet maar koud was het wel.

Het spelen in de kou in Vledder bracht een vroege jeugdherinnering bij mij boven. Ergens in de zestiger jaren van de vorige eeuw speelde ik met de Harmonie van Pingjum in de openlucht in het naburige dorp Kornwerd. Het was ver in november; een koude, winderige en regenachtige avond.

Na een paar openingsmarsen kreeg de kou en nattigheid al vat op ons muzikanten, maar het publiek was talrijk en enthousiast dus we speelden ons hele programma. De voorzitter van het organiserend dorpsbelang moedigde ons aan door ons na ieder stuk te voorzien van echte Beerenburg. Hij kwam langs met de fles en wij namen het mondstuk uit het instrument, de duim om de onderkant dicht te houden en zo fungeerde het mondstuk als borrelglas. Hartverwarmend en ook benevelend. Ik speelde hoorn dus een klein mondstuk, maar het zal duidelijk zijn dat de bassectie steeds vrolijker werd en ons spel steeds vrijer. Toen tenslotte de regen met bakken uit de hemel kwam vluchtten publiek en muzikanten het dorpshuis in. Daar beleefden we een derde helft waar ik slechts vage herinneringen aan heb. Wel een optreden dat lang is blijven hangen…..